Efsunlu bir gece ve yalnızlık yanında yoldaş olmuş sesslizliğe. Birkaç parça müzik var eşlik eden bunlara.
Odada, yalnızlıkta tek bir beden, bir ruh, dolanıyor efsunlar içinde. Her yiğidin harcı değil yalnızlık. Ağır geliyor bazılarına. Ve şimdi ağır geliyor bu bedene de bu yalnızlık. Çöküyor karanlıklara, kalkmamacasına.
Efsunlu bir gece; suskunluk hakim tüm hücrelerine. Birkaç belli belirsiz hüzün uçuşuyor tavanda. Bir görünüp bir yok oluyorlar; yok olmak ki ezelden beri yazılmış bu ademoğlunun kader defterine.
İki gülen surat çiziyor ellerine. Birkaç gülümseyiş göz kırpıyor gizlice. Öpüyor yanaklarından ve siliyor tekrar ebediyete.
Efsunlu bir gece...
Gece ki uzanmış toprağın yanına boylu boyunca
Toprak ki susturmuş dudaklarını umarsızca
Dudaklar ki ağlamış sevgililer ardından
Sevgililer ki hiç gelmemişler aslında
Gelmeler ki hep gitmelereymiş oysa...
Gidivermiş son hayat kırıntıları da gözlerinden. Kapayıvermiş hepsini, açmamacasına.
(gölgesine sarılan hüzünbaz kedi)
.
Alfonsito - Janet & Jak Esim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder